Me drog oss på ryggen og gjord’kje det grann,
han Bønna og meg og han Hansemann.
Graset va maigrønt og himmelen blå
med bitte små skyer så knapt konne gå.
Det va sju, det va ni.
Nei, eg tror det va tri
før solå drakk to så va grå.

Ei einaste skya fekk lov te å bli.
Me låg der og svimte og såg ’na, me tri.
Han Hansemann sa hu ligna på Ba,
og Bønna og meg sukka amen og ja.
Hu va lengting og sår.
Me va tolv-tretten år,
og me fabla om Ba samma ka.

Hu har krøller, sa Bønna. Nai, leggar! Sa eg.
Når hu går e det nesten så dansesteg.
Dei flottaste auer, du tenka deg kan.
Og daier! Me pusta i kor alle mann.
Men best så det va
tok skyå og la
surt reggen på land og på strand.

Så gjekk det mongfoldige vintrar og dar.
Hu Ba forsvant med ein stut av ein kar.
Hansemann daua, og Bønnan blei gift.
Bara eg holle ut og går endå på vift.
Men eg glømm’ ikkje Ba
og den maidagen gla
då me låg og såg syner på skift.