Düþ kuramýyordu analar; ölümün dehþetinden...
Yýkanmaktan eskimiþti analarýn gözleri...
Birbirlerini acýlarýndan tanýyorlardý...
Anaydýlar...
Çocuklarýnýn ilk evleri onlardý...

“Ah yavrum ah!
Önce sen taþýndýn benden
Sonra da ben kendimden
Ben, bende deðilim
Ben, sendeyim kýzým...”

Analarýn bir damla gözyaþýnda
Bir þehir bütün kirlerini yýkardý...
Ve en çok analar dövülürdü
“Boran fýrtýnasý”nda; çocuklarý dövünürken...

“Kýzým, yavrum
Göðsüm yanýyor...
Gözlerin tanýmaz beni...”