Toroslar býrakýp gitmiþti Bolkar Daðlarýný, Tarsus'a. Berdan, varoþlarýn incecik gülü... Güneþle karýþmýþtý gözlerinin rengi. Bir çeçek kadar utangaç, oturmuþ Bolkar Daðlarýna...
Bütün sular Berdan Çayýna akýyordu. Güneþin ateþini Berdan Çayýnda söndürüyorlardý topraðýn ýrgatlarý; üstlerinde baþlarýnda, köylerinin yangýnýný taþýyan göçerler...
Berdan Barajýndan su içen bulutlar, Ege Daðlarýna býraktýlar sularýný. Yaðmur kuþaðýydý Berdan; bir portakal çekirdeðine saklanmýþ...
Civan perçemiyde kayalarý parçalayan... Göðsümüzün kýzýl gülü çatlattý tohumu. Portakal çiçekleri öper gibi açmýþtý Ege Daðlarýnda. ölüm kaçacak delik arýyordu elinden... Berdan bir sevdaya düþmüþ ölümü andýrýyordu.
Vuruþa vuruþa tutsak düþtü. Mahpus damýnda ince ince soluklanan bir top reyhandý. Ölüm orucu'nun ilk gönüllülerindendi. Günler yürüyordu. Takvim yapraklarý birer birer ölüyordu ve Berdan sayýklýyordu:
“Bizler çok büyük bir insanlýkk ailesinin fertleri olarak, kendimizi hep baþlarda hissedeceðiz. Çünkü bu insanlýk ailesinin fertlerinin önü çok açýk. Bunu biliyoruz, buna inanýyoruz. Biz baþarýrýz...”
Yaðmur kuþaðýydýn sen. Daðlarýn baþýna baðladýðý gökkuþaðý... Bir kolunda Börklüce Mustafa, bir kolunda Yýldýz Ormanlarý; turnalar dönüyordu baþýnda... Berdan buz beyazý, ay ýþýðý...
Akþam alacasýnda gökyüzünden kopardýðý yýldýzý alnýna taktý... Beyaz yýldýz, kýzýllaþtý içindeki yangýndan...