eran outros tempos
de sangue e frustración
de sombras festexadas
de ventisca e desazón;
era eu druída espido
até que lle oín dicir
"vén, deita-te na cama
velarei por ti"
se os camiños intrincados
me fan un dia voltar
farei sempre por ela
o que esté na miña man;
nun mundo margullado
e sen calor oín-lle dicir
"vén, deita-te na cama
velarei por ti"
na beira mar perdida
nun terrível furacán
cun enfeitizado son
de pingueiras e de mans
que recraman sen espranzas
un fogar, oín-lle dicir
"vén, deita-te na cama
velarei por ti"
volvin-me de repente
i ela estaba ali
refulxia entre as flores
polo meio do xardin
tras quitar-me a coroa
das espiñas oín dicir
"vén, deita-te na cama
velarei por ti"
todavia algunha noite
escoito o pranto dun rapaz
cun cruel escalofrio
oio a sua agonia fetal;
qué pensar da tua pregunta
qué hóstia é isto de vivir?
vén, deita-te na cama
velarei por ti
unha gran muralla china
estivemos a construir
din cousas por supostas
nin me achou nin a entendin
cando lembro aquel serán do vran
no que a coñecin
"vén, deita-te na cama
velarei por ti"
piso o fio da navalla
pero penso traspasar
o cristal que me separa
das belezas infernais;
ai, non sei o que daria
por voltar a oir dicir
"vén, deita-te na cama
velarei por ti"